Ακρόαση σημαίνει βαθιά συμμετοχή μεταξύ του σώματος και της ψυχής. Και γι΄αυτό ακριβώς έχει χρησιμοποιηθεί ως μια από τις πιο δυνατές μεθόδους για το διαλογισμό... επειδή γεφυρώνει τα δυο άπειρα: το υλικό και το πνευματικό.
Οπου κι αν βρίσκεσαι, άκουγε απλώς, το οτιδήποτε συμβαίνει΄ υπάρχει η αγορά και έχει πολύ θόρυβο και κίνηση και το τρένο και το αεροπλάνο΄ άκουγέ τα χωρίς καμιά απόρριψη στο νου πως έχει φασαρία. Ακουγε σαν να ακούς μουσική, με συμπάθεια, και ξαφνικά θα δεις ότι έχει αλλάξει η ποιότητα του θορύβου. Δεν σου αποσπά πια την προσοχή, δεν σε ενοχλεί΄ αντίθετα, γίνεται πολύ καταπραϋντικός. Αν ακούς με σωστό τρόπο, ακόμα και η πλατεία της αγοράς γίνεται μελωδία.
Ετσι λοιπόν, το ζήτημα δεν είναι τι ακούς΄ το ζήτημα είναι ότι αφουγκράζεσαι, δεν ακούς απλώς.
Ακόμη κι αν ακούς κάτι που δεν είχες θεωρήσει ποτέ ότι αξίζει να το ακούς, άκουγέ το πολύ χαρούμενα -σαν να ακούς μια σονάτα του Μπετόβεν- και ξαφνικά θα δεις ότι έχεις μεταμορφώσει την ποιότητά του. Γίνεται όμορφο πράγμα. Και καθώς ακούς έτσι, θα εξαφανιστεί το εγώ σου.
"ακούω τα αστέρια και τους πλανήτες.."
πηγή: Διαλογισμός της Ακρόασης από τον Osho..
Αν ο Μπετόβεν σου πέφτει βαρυς , άκου Μότσαρτ...;)